Srednjovjekovni grad Visoko prvi put se spominje 1355. godine u povelji kralja Tvrtka I. Pojam grada u srednjem vijeku podrazumijevao je glavni trg gdje su se razmjenjivale potrepštine ali i razmjena plemenitih metala iz rudnika u svojoj blizini. Bio je i središte urbanog razvoja gdje je u mjestu Mile, današnji Arnautovići bilo sjedište crkve sv. Nikole, grobnog mjesta bosanskih vladara, ali i mjesto gdje se stanak okupljao.  

Stjepan II Kotromanić je u Visokom, vladarskom mjestu i središtu bosanske države, izdao više povelja. Arheološka istraživanja pokazuju da je Visoko od prvih dana bosanske države bilo vrlo značajan upravni centar. Podgrađa ispod Visokog prvi put se spominju 1362. godine, ali se može zaključiti da je ovo mjesto postojalo i prije. Već tada je u Visoko pristizalo sve više dubrovačkih trgovaca a vremenom će postati i trg. Tome je doprinio prvenstveno geografski položaj, potom povoljne saobraćajne i privredne okolnosti.

Kada govorimo o gradu Visoko i o tome kada dolazi pod Osmansku vlast, treba istaći da su Osmanlije nakon smrti Sandalja Hranića 1435. godine, provalile u srednju Bosnu, porušivši više manastira i crkava. Tom prilikom osvojeno je nekoliko tvrđava među kojima i Vrhbosna, gdje je 1436. godine prenijeto i namjesništvo. Iste godine osvajena je Srebrenicu i Zvornik, te je vjerovatno tada i Visoko bilo pod vlašću Osmanlija.

Poznate su dvije vakufname iz 1477.  i 1526. godine. Po prvoj Visoko je selo, a po drugoj kasaba sarajevske nahije. U toj najranijoj fazi vlasti, Visoko nastavlja da živi svoj raniji život, gotovo netaknut u privrednom i društvenom pogledu.

U formiranju grada Visokog orijentalno – islamskog tipa, veoma značajnu ulogu je odigrao bosanski namjesnik Ajas-paša, koji je dao podići komplekse građevinskih objekata koji su činili jezgro novog grada. Sagradio je most na rijeci Bosni, mnoge trgovačke dućane i javna kupatila.

U XV stoljeću podigao je zaviju, vjerovatno u periodu između 1485. i 1489. godine,  služila je sličnoj svrsi kao i imareti tj. javne kuhinje. Ajas-beg je također uvakufio jedan hamam, više dućana i bostan u Visokom.

U XVI stoljeću dolazi do stabilnijeg uticaja na kulturu i način života u Visočkoj nahiji. Glavni činioci u razvoju kulture u Visokom su bile džamije  i njihovi službenici. Doprinos orijentalnoj kulturi dao je i Nasuh Matrakči koji je živio u Visokom početkom XVI stoljeća. Političke prilike su također djelovale kod razvoja grada, te nakon bitke na Mohaču 1526. godine  i pomjeranjem osmanskih granica na sjever stvorit će se uslovi za stabilizaciju razvoja grada.

U tom će periodu ujedno i dostići status kasabe. Prva podignuta džamija je Šerefudinova, nazvana po osnivaču,Alaudinu, sagrađena je između 1516. i 1524. godine, a oko nje je time i nastalo prvo muslimansko naselje.  Prema Kreševljakoviću najstarija džamija u Visokom je u Perutac mahali i sagradio ju je hadži Ibrahim, a poslije nje je Šerefudinova džamija, neisključujući i suprotnu mogućnost.

Godine 1526. podignuta je i prva osnovna škola u kojoj su muslimanska djeca dobivala osnovna znanja. Podigao ju je Mustafa, sin Ishakov, zvani Muslihudin Čekrekčija.  U ovoj školi djeca su učila arapski jezik i pravilno učenje Kur'ana. Ova škola je prva organizovana škola institucionalnog tipa u našim krajevima. Mahala Čekrekči Muslihudina sagrađena je uz samu školu. Prvi objekti nakon Osmanskog osvajanja sagrađeni su oko Ajasbegovog hamama, tu se nalazi i čaršija te dućani.. Proces razvoja Visokog nastavlja se i u XVII stoljeću gdje je stabilizacijom vlasti počeo da se širi sam grad.

Počele su se graditi nove gradske četvrti, najveća je bila mahala Alaudinove džamije, formirano u blizini istoimene džamije koju je sagradio Alaudin Šerefudin. Džamija je sagrađena između 1540. i 1570. godine. U periodu između 1570. i 1604. godine sagrađena je mahala Piri-paše. Osmanlije su u Visokom promjenili konfesionalnu strukturu čime su stvoreni uslovi za širenje i uspon kulture, a kršćanska kultura se polahko počela sužavati.. Treba istaći da je razvoj kulture tekao uporedo sa razvojem gradova.

U Visokom veliki značaj ima prerada stočnih proizvoda, prvenstveno prerada kože, odakle su se razvili kožarski, sarački, krznarski i obućarski zanati. Koliko je važan bio zanat vezan za kožu govori i postojanje mahale tabaka Murevveta, koja je formirana prije 1570. godine, pored nje mnoge mahale su nosile ime po zanatima.

Tabaci su bili najbrojnije zanatlije u Visokom, njihov kapacitet je bio iskorištavan kada se u Evropi pojavila velika potražnja za kožom, nakom čega će raditi i na izvozu. Visoko se razvijalo i kao tržišni centar, te se nalazilo na raskrsnici važnih promentica. Dolinom rijeke Bosne povezivala se sa Panonijom a drugi sa ušćem Neretve dalje prema Ugarskoj. Uz to rudarska središta su bila u neposrednoj blizini preko čega je išao promet preko kojeg se uvozila roba iz Venecije, Dubrovnika i drugih gradova.

Visoko je dolaskom Osmanlija izgubilo svoj značaj koji je imalo za vremena srednjovjekovne Bosne. Sada ono biva u zaleđini događaja, a centralne stvari se prebacuje u Sarajevo. To je sa jedne strane pozitivno tek toliko da Visoko ne trpi upade i nema toliku bitnost kao što ima Sarajevo, pa se s tim u vezi i manje iscrpljuje ekonomski i vojno.

Nije središte događaja i puteva pa je manje upada na teritorij i manja je vjerovatnoća uništavanja grada. Negativan faktor je što ne uživa značaj koji bi doveo do još većeg razvoja grada kako kulturno, urbano i privredno tako i socijalno i demografski. Ipak, pošto se Visoko nalazi nedaleko od Sarajeva, time su i određeni putevi usko vezani za Sarajevo čime je dobio na značaju i izgradnji. Usponom Osmanskog Carstva dolazi do uspona i gradova, koji su politiku Porte uvijek preživljavali kroz razne poreze i namete. Zato i grad Visoko svoj razvojni put prati linijom razvoja čitavog Carstva, kao neodvojive cjeline unutar mnogih promjena.

Svoj razvojni put prati linijom razvoja čitavog Carstva, kao neodvojive cjeline unutar mnogih promjena.