Sarajevska ljepotica ili poznatija kao Gradska Vijećnica datira još od 20. aprila 1896. godine, kao arhitektski plan koji je započet od trane Karla Paržika a završio ga je Alexandar Wittek. Dva najveća uma iz 19. vijeka radila su na stvaranju veličanstvene građevine, koja je poput feniksa umirala i iz plamena se “rađala” još ljepšom i jačom građevinom u godinama koje su dolazile.  Svaka historijska građevina koja se nalazi u BiH predstavlja jedan fragment historije koji je ostao čvrsto pričvršćen u korijenima Bosne.

Gradska Vijećnica je poput sehare. U njoj je skriveno “bogatstvo” austrougarske historije.  Vijećnica je poput školjke koja u sebi skriva predivni biser, za taj biser možemo reći da je soba gradonačelnika.

Na spratu Gradske Vijećnice nalazi se ta čuvena soba gradonačelnika, na samom ulazu te sobe mogu se primjetiti portreti svih bivših gradonačelnika našeg grada Sarajeva od 1878 godine.  Kroz kratke biografije možete se upoznati sa likom i djelom svakog od njih, te saznati zanimljivosti iz perioda njihovih mandata. Na sredini sobe možemo primjetiti staru stolicu i tepih iz austrougarskog vremena.

U sklopu sobe postoji jedan mali prostor koji je uređen namještajima i predmetima pripadajućeg perioda da bar na tren oslika stil i ambijent carskog Beča. U uređenju su postavljene i slike Franca Ferdinanda i njegove supruge Sofije, u znak sjećanja na njihovu tragičnu posjetu 1914. godine.

Vijećnica je prvobitno predstavljala zgradu tadašnje gradske uprave i gradske administracije Sarajeva. Njen izgled i neposredno okruženje bili su prikladan okvir da se fotografijama obilježe trenuci novouspostavljene lične rasvjete, novog tramvaja na električni pogon, prvih automobila u gradu, a bila je i centralna tačka svih fotografa koji su sa istočnih padina težili da snime panoramu centralnog dijela grada Sarajeva.

Ako je Sebilj srce Sarajeva, onda za Gradsku Vijećnicu može se kazati da je duša grada.  Čim zakoračite u taj fascinantni objekat osjetit ćete dašak austrougarskog života, i kako je izgledao život elite u tadašnjem Sarajevu, jer jedan grad ne čine građevine nego ljudi.